Ανάμεσα στα πολλά πλεονεκτήματα που κατέχει η κάνναβη, υπάρχει και κάτι που αποτελεί ακράδαντο επιχείρημα για την επιτακτική ανάγκη νομιμοποίησης της στην ελληνική επικράτεια. Κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο τεκμηριωμένης μελέτης και σοβαρού μακροπρόθεσμου κυβερνητικού (εδώ γελάμε) σχεδιασμού. Κάτι που με πιστή εφαρμογή θα έφερνε χειροπιαστά αποτελέσματα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Το 2012 ο Μπερνάτ Πελίσα, δήμαρχος της μικρής πόλης Ρασκέρα που βρίσκεται στην Καταλονία, υπέγραψε συμφωνία αξίας 1,3 εκ. ευρώ με ιδιωτικό κλαμπ μαριχουάνας κοντά στη Βαρκελώνη για τη μίσθωση 17 στρεμμάτων γης με σκοπό την καλλιέργεια μαριχουάνας.

“Είναι μία ευκαιρία να φέρουμε χρήματα στην πόλη και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας”, δήλωνε, τότε, ο δήμαρχος. Στην Ελλάδα ακόμη δεν πήραμε χαμπάρι τις απεριόριστες δυνατότητες του φυτού και τις χιλιάδες καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας που θα “γεννούσε” συνδέοντας τον πρωτογενή τομέα της παραγωγής (αγροτική καλλιέργεια) με την κατανάλωση. Το πρόσφατο νομοσχέδιο που ρύθμισε την καλλιέργεια κάνναβης μόνο για ιατρικούς λόγους, επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα. Δεν έχουν βρεθεί οι άνθρωποι που θα καταλάβουν ότι μία άκρως τουριστική και ηλιόλουστη χώρα, όπως η Ελλάδα, μόνο κερδισμένη έχει να βγει αν προχωρήσει στην αποποινικοποίηση της κάνναβης.

Φαίνεται ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες προτιμάνε να “ρίχνουν” τα ποσοστά της ανεργίας με τα 5μηνα και 8μηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ και με τις περιστασιακές και κακοπληρωμένες part time θέσεις εργασίας των 200, 300 και 400 ευρώ. Είναι γνωστό ότι η χώρα γουστάρει τις δουλειές του ποδαριού, την καταβρόχθιση του ΕΣΠΑ (για να μην πάει χαμένο, όχι γιατί συντηρεί μία αντιπαραγωγική νοοτροπία) και το αθάνατο αλισβερίσι με το δημόσιο. Όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Δεν λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, ούτε καν το αντιμετωπίζουν. Η Ελλάδα δεν έχει άλλα περιθώρια κοροϊδίας προς τους νέους της. Οφείλει να κοιταχθεί στον καθρέφτη, να δει την ισχύουσα κατάσταση και να προσπαθήσει να ζήσει στο σήμερα.

Ξέρουμε ότι η οικονομική κρίση που συντάραξε την Ελλάδα τα τελευταία 8 χρόνια είναι υπεύθυνη όχι μόνο για την τρομακτική αύξηση της ανεργίας, αλλά και για την αισθητή μείωση των μισθών όσων εργάζονται. Από τη γενιά των 750 ευρώ πήγαμε στη γενιά των 400 ευρώ και δεν ξέρουμε αν αυτός είναι ο πάτος ή υπάρχουν και χειρότερα. Όσοι νέοι δεν έφυγαν στο εξωτερικό, έμειναν άνεργοι ή δουλεύουν για ψίχουλα. Ένα σχέδιο για τη νομιμοποίηση της κάνναβης θα ήταν ικανό να συνδράμει στην τόνωση της οικονομίας. Ένα σχέδιο που θα εστίαζε στην αυτοκαλλιέργεια, την επεξεργασία και την εξαγωγή της κάνναβης. Ένα σχέδιο με κανόνες για όλους που θα έδινε κίνητρα στους νέους αγρότες και θα τους πρόσφερε ευκαιρίες να πουλήσουν το ποιοτικά αναβαθμισμένο προϊόν τους.

Φίλε αναγνώστη, μην έχεις αυταπάτες: Η κάνναβη συντηρεί ένα ολόκληρο σύστημα ακόμη και τώρα που βρίσκεται στριμωγμένη μέσα στα στενά περιθώρια της παρανομίας. Αν κάνεις τον κόπο να ξοδέψεις μία μέρα από τον χρόνο σου στα ελληνικά δικαστήρια θα δεις ότι σχεδόν τα μισά έχουν να κάνουν με μικροποσότητες κάνναβης. Ένα μεγάλο μέρος της αστυνομίας κυνηγάει την κάνναβη και ένα μεγάλο μέρος της δικαιοσύνης την καταδικάζει. Κάποιοι δικαιολογούν τους μισθούς τους από το φυτό και άλλοι πλουτίζουν από αυτό. Έμποροι, διακινητές, μπάτσοι και δικαστές έχουν κερδίσει πολλά και εύκολα λεφτά.

Η καλλιέργεια ενός φυτού δεν είναι ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Είναι ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τον αγρότη, τον εργάτη, τον επιχειρηματία και τον εργαζόμενο. Μία ξεκάθαρη διαδικασία που θα γίνεται στο φως και θα αποδίδει έσοδα στο κράτος μέσω των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών και όχι με μίζες και δωράκια στις τσέπες των επιτήδειων. Ένας τρόπος για να δημιουργηθούν νέες και μόνιμες θέσεις εργασίας με ταυτόχρονη βελτίωση των εισοδημάτων όσων ασχοληθούν με την καλλιέργεια και την αξιοποίηση του φυτού.

Το αποτέλεσμα που θα είχε η νομιμοποίηση της κάνναβης μέσα σε ένα ορίζοντα πενταετίας θα ήταν η μείωση της ανεργίας, η αναβάθμιση της ποιότητας που απολαμβάνει ο χρήστης, το ξεπέρασμα της υποκρισίας και μία κουλτούρα που θα στηρίζεται στην παραγωγή και όχι στο δανεικό χρήμα. Αρκετά καλά έτσι;